การเดินทางของฉันจนถึงตอนนี้
สวัสดี ฉันชื่อแอน ฉันอายุ 57 ปี และฉันเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองฟอลลิคูลาร์ชนิดนอนฮอดจ์กิน เกรด 1 ระยะเริ่มต้น
จนถึงตอนนี้การเดินทางของฉัน – พฤษภาคม 2007 ฉันสังเกตเห็นก้อนที่ขาหนีบของฉัน – ดูเหมือนว่าจะเกิดขึ้นในชั่วข้ามคืน เนื่องจากไม่มีอาการเจ็บปวด ฉันคงไม่ได้ขอความเห็นจากแพทย์ ยกเว้นแต่จะมีการนัดหมายเพื่อตรวจสุขภาพประจำปี ถือว่าเป็นไส้เลื่อนที่เป็นไปได้ เราจึงรอสองสามสัปดาห์เพื่อดูว่ามันหายไปจริง ๆ แล้ว มันขยายใหญ่ขึ้นเล็กน้อย
ฉันถูกส่งไปทดสอบและการเดินทางของฉันก็เริ่มต้นขึ้น เมื่อคุณหมอแจ้งผลให้ฉันทราบ ฉันรู้สึกเหมือนฝัน – ฉันไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับมะเร็งต่อมน้ำเหลืองเลย ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไรหรือมันจะเปลี่ยนชีวิตฉันไปตลอดกาลได้อย่างไร
ฉันถูกส่งตัวไปที่ Nepean Cancer Clinic และฉันจำได้ว่านั่งรอพบแพทย์ผู้เชี่ยวชาญและคิดว่าฉันจะได้รับแจ้งว่ามีความผิดพลาดเกิดขึ้น – ที่นี่ฉันได้รับแจ้งว่าฉันเป็นมะเร็ง แต่ฉันก็ไม่ได้ปวดหัวมากขนาดนั้น!
ฉันได้พบกับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญของฉันและเขายืนยันว่าฉันเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองแม้ว่าจะต้องทำการทดสอบเพิ่มเติมเพื่อระบุว่าฉันมีความเครียดใด รวมถึงระดับและระยะ ฉันมีการทดสอบที่เกี่ยวข้องและผลลัพธ์แรกกลับสะท้อนการอ่านค่า "สีเทา" และฉันต้องการการทดสอบไขกระดูกอีกครั้งเพื่อยืนยันระยะ ฉันพบว่าสิ่งนี้น่าวิตก ฉันต้องการเริ่มต้นด้วยการรักษาเพื่อรักษา "สิ่งนี้" - โดยไม่ทราบว่า ณ จุดนั้นยังไม่มีวิธีรักษามะเร็งต่อมน้ำเหลืองประเภทของฉัน
แพทย์ของฉันแนะนำให้ทำเคมีบำบัดร่วมกับ Mabthera และจบด้วยการฉายรังสี ฉันโชคดีมากที่ฉันต้องการเพียงปริมาณเล็กน้อยและร่างกายของฉันก็ทนต่อการรักษาได้ดี และฉันก็ทำงานต่อไปตลอด
บริษัทที่ฉันทำงานให้การสนับสนุนอย่างไม่น่าเชื่อ พวกเขาอนุญาตให้ฉันแบ่งเวลาให้เหมาะสมกับการรักษา การนัดหมาย และความเหน็ดเหนื่อยที่ฉันได้รับจากมัน ฉันเชื่อว่าการทำงานอย่างต่อเนื่องช่วยให้ฉันผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ เพราะมันเป็นเรื่อง "ปกติ" เรื่องเดียวที่เกิดขึ้นในเวลานี้
ฉันยังคงได้รับ Mabthera ทุก 3 เดือน ฉันสบายดี อยู่ในอาการทุเลา ยังคงทำงาน ตีกลองหลัง (น่าเสียดายที่ทักษะการตีกลองของฉันไม่ได้ดีขึ้น) และเต้นรำ เมื่อฉันได้รับการวินิจฉัยครั้งแรก ฉันต้องการจะหาข้อมูลให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และพบว่ามันน่าวิตกมากที่คนที่ฉันรู้ว่าใครเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองล้วนเสียชีวิตจากโรคมะเร็งต่อมน้ำเหลืองแล้ว ในปี 2008 ฉันค้นพบมะเร็งต่อมน้ำเหลืองในออสเตรเลีย (สมาคมสนับสนุนและวิจัยมะเร็งต่อมน้ำเหลือง) และในขณะที่เดินทางไปที่ Qld ผู้คนที่น่ารักเหล่านี้สละเวลาหนึ่งวันเพื่อพบกับฉัน และฉันไม่สามารถบอกคุณได้ว่าผลกระทบที่พวกเขามีต่อการเดินทางของฉัน ที่นี่ผู้คนที่น่ารักเหล่านี้มีชีวิตที่สมบูรณ์และด้วยโรคมะเร็งต่อมน้ำเหลือง พวกเขาให้ความหวังแก่ฉัน
สิ่งที่ฉันพบว่าน่าวิตกเกี่ยวกับการได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งคือการที่ฉันสูญเสียตัวตนของฉันไป – ฉันไม่ใช่ "แอนน์" อีกต่อไปแต่เป็นผู้ป่วยมะเร็ง ฉันใช้เวลาประมาณสิบสี่เดือนกว่าจะผ่านขั้นตอนนี้ไปได้ และตอนนี้ฉันก็เป็นแอนน์อีกครั้งแม้ว่าจะมีองค์ประกอบพิเศษเพิ่มเติม “มะเร็งต่อมน้ำเหลือง – มะเร็ง” มันไม่ได้บอกว่าฉันเป็นใคร มันเปลี่ยนแปลงชีวิตของฉัน แต่มันไม่ได้ควบคุมชีวิตของฉันอีกต่อไป
นอกจากนี้ยังทำให้ฉันตรวจสอบทุกแง่มุมของชีวิตอย่างมีวิจารณญาณมากขึ้น และเปลี่ยนมุมมองของฉันเกี่ยวกับสิ่งที่สำคัญอย่างแท้จริงและสิ่งใดที่ไม่สำคัญ ทำให้ฉันรับมือได้ง่ายขึ้นและไม่เครียดกับเรื่อง "เล็กน้อย" ฉันได้เป็นสมาชิกของมะเร็งต่อมน้ำเหลืองออสเตรเลียเพื่อตอบแทนบางสิ่ง ฉันคิดว่ามันจะคุ้มค่าถ้าฉันสามารถสร้างความแตกต่างในเชิงบวกให้กับการเดินทางของคนเพียงคนเดียว
ประสบการณ์สอนฉันให้ชื่นชมที่ฉันได้รับและยังคงถูกห้อมล้อมด้วยผู้คนที่ยอดเยี่ยมที่สุด ซึ่งในบางครั้งในอดีตฉันเคยมองข้าม เช่นเดียวกับพวกเราทุกคน อนาคตของฉันไม่แน่นอน อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ฉันไม่ถือเอาสิ่งที่ได้รับและใช้เวลาทุกช่วงเวลาและทำให้แต่ละวันมีค่า
แอนน์
